Ochtendblad
Er zijn van die ochtenden, dan heb ik een kater. Met het ouder worden, wordt dat ook steeds erger. Ondanks dat ik dus al vele ervaringen heb gehad en heel goed weet wat de oorzaak ervan is, weet ik mijn gedrag dus niet voldoende te veranderen om de kater te voorkomen. “Hoe ouder, hoe wijzer”, gaat dus niet altijd voor mij op. Ondanks dat ik nogal eens moeite heb met hoe “de jeugd van tegenwoordig” dingen anders doet dan “wij” vroeger, moet ik wel toegeven dat ik blijkbaar zelf ook de zaken niet altijd handig aanpak. Als ik ’s morgens stil over m’n krantje gebogen zit en probeer de letterdrukkunst van die dag tot me door te laten dringen, overdenk ik dat met een bonkend hoofd wel eens.
In een bekend blaadje dat iedere dag in het noorden van het land verschijnt, lees ik op zo’n dag dat Groningen voor Botteghin inmiddels te klein geworden is. Het ambitieuze Rotterdam wordt als de logische stap hogerop gezien. Ik snap het dan even niet meer. Zeker niet als de profvoetballer ook nog beweert dat de havenstad z’n voorkeur heeft boven spelen in Engeland. Het zou zelfs een droom zijn! Ik droom zelf, geloof ik.
Ik reken de 27-jarige Eric Botteghin niet tot mijn generatie. Je openlijk afzetten in een krant tegenover je huidige werkgever (en haar supporters!) zou in mijn bonkende kop niet opkomen. Waarschijnlijk ingegeven door een hebberige spelersmakelaar die bij Nijland geen poot aan de grond dreigt te krijgen, leent de Braziliaan zich voor deze zet in het transferschaakspel. Mevrouw Botteghin ook nog op de foto om maar duidelijk te maken dat we hier niet met een Gronings boerentrutje te maken hebben. De spelersmakelaar zet tactieken in die we van de Amerikaanse presidentsverkiezingen kennen. Laat de speler zelfs roepen dat het voor alle partijen het beste is, zelfs voor de FC. Het wordt al een nachtmerrie zo langzamerhand.
De ‘journalist’ in kwestie weet heel goed voor welk karretje hij zich laat spannen. Hij schrijft voor de deadline van die dag een artikeltje dat de transfermarktactualiteit, de verkoopoplage van die editie en de zakken van de spelersmakelaar dient. Het ‘nieuws’ is verder niet en voor niemand interessant en valt in de categorie ‘komkommer met een geur van verrotting’. De krant moet vol, want die is voor een belangrijk deel al verkocht aan de abonnees van morgen. Zit ik dan te wachten op een openlijke sollicitatiebrief van Eric Botteghin? Ik voel m’n lichaam reageren.
Er zijn van die ochtenden, dan krijg ik een kater.
