Ideale schoonzoon
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik getwijfeld hebt aan je leiderschapskwaliteiten en óf jij nu wel de aangewezen aanvoerder van dit team had moeten zijn. Als de transfernieuwtjes eigenlijk nooit over jou gaan en je binnen de “man of the match”-verkiezingen geen prominente plaats inneemt, zou je geneigd zijn om te twijfelen aan de keuze van de trainer om juist jou die band in de kleuren van onze provinciale vlag te laten dragen. Als je dan vóór de bekerfinale je kunt profileren door persconferenties met traditioneel flauwekulgeouwehoer te geven én van de Looi kunt overtuigen om die beker, die nog niet van ons is, nog niet aan te raken, zou je wat lacherig over de uitvoering van je aanvoerdersrol kunnen gaan doen.
Natuurlijk word je omringd door multi-voetbalmiljonairs in spe die in woord en gebaar de FC als tussenstation zien. Door gebrek aan (buitenlandse) belangstelling lijk je dan jezelf tevreden te moeten blijven stellen met een Balkenende-normsalaris, waarvoor oud-ploegmaten niet eens hun veters meer willen vaststrikken. Het moet steken dat Manchester City op de tribune zit voor een nieuwkomer, terwijl jij naar Groninger mentaliteit ploegt en zwoegt om jezelf én het team naar de eerste prijs in de nog te bouwen, prijzenkast leidt. Inmiddels ook bewust omringd te zijn door jonge spelers die de komende jaren je op de voetbalcarrièreladder in zullen halen en regelmatig in nationale elftallen bewonderd zullen gaan worden.
Als dan club en supporters snel bijgekomen zijn van het sportieve bekersucces en de centen gaan tellen, verneem ik geen eerste acties die blijk geven van waardering om je contract dat in 2016 reeds afloopt, eens wat op te poetsen. Openlijk wordt Chery een volgende stap gegund, gespeculeerd over de te vragen som voor Rusnak óf de noodzaak tot invulling om verdere versterkingen voor het komende Europees seizoen geopperd. Waar is die waardering voor de aanvoerder die leiding heeft gegeven aan het team die de eerste prijs van onze club wist te pakken?
In de commentaren op de verrichtingen van het team vergeten we soms wie de echte Maikel is. Als de andere Michael weer eens probeert te benadrukken dat Groningen te klein voor hem is, richten we ons te weinig op de leider die de ambitieuze afvalligen opnieuw weet te focussen op het winnen van een prijs. Als het publiek de naam van Simon scandeert, doen we de leider te kort die de ruimtes mogelijk maakt om anderen te laten excelleren. Als Botteghin en Padt de lange ballen van tegenstanders onschadelijk weten te maken, vergeten we de leider wiens spel en uitvoering van de taktiek tegenstanders zo laat spelen.
Maikel, je bent de onzichtbare leider in het veld die als eerste een werkelijke prijs heeft weten te winnen. Die onzichtbaarheid siert de ware leider!
P.S. ik heb nog een dochter van 25. Ook vrijgezel.
